25 سال پیش بود که شنیدم پزشکی از آلمان به ایران آمده و کلاس های هومیوپاتی را در دفتر ریاست مجموعه فضاهای فرهنگی شهرداری، در روزهای چهارشنبه برگزار می کند. باشک به آنجا رفتم و با چهره خندان مردی کوتاه قد مواجه شدم، که با سخاوت به آموزش متریامدیکا می پرداخت، عشق به آموزش و ترویج هومیوپاتی در چهره او موج می زد و این مارا که اکثراً فارغ التحصیلان جوان رشته پزشکی عمومی و یا تخصصی و یا دانشجویان پزشک عمومی سال آخر بودیم ، را مشتاق تر به آموختن می کرد. کم کم در آن کلاس ها با همدیگر بیمار دیدیم و از او آموختیم. پس از مدتی بعضی از ما افتخار داشتیم که روزهایی در مطب ایشان، در کنار استاد بیمار ببینیم. امروز، مدت ربع قرن از آن روزها می گذرد درخت هومیوپاتی به همت مردانی چون “دکتر میرزازاده عزیز”و شاگردان نیک او، کم کم در حال تنومند شدن می باشد، ولی افسوس که “دکنر میرزازاده عزیز “را در بین خود نداریم. این روزها که به علت بیماری کرونا نمی توانیم به یاد آن عزیز از دست رفته دور هم جمع شویم. بر خود واجب می دانم که دریغ و افسوس فقدان این شخصیت والامقام را به جامعه هومیوپاتی ایران تسلیت عرض نمایم.
آوخ چو تو هستی همه مستیم هنوز از بهر تو جمله غافل هستیم هنوز
ای مرد هنر بمیر تا زنده شوی ما بی هنران، مرده پرستیم هنوز
26 اردیبهشت ماه 1399
دکتر علی مظاهری نژاد
رئیس انجمن هومیوپاتی ایران